کسی که ماه شب تار بی قراران شد انیس جان و شفابخش قلب یاران شدنفوذ چشم و کلامش به جان اثر می کرد همان که دلبر و دلدار رهسپاران شدنه قلب پیر و جوان پر شد از محبت او صمیم قلب مصفای نو نهالان شدبه سردی دی و بهمن که ناله یخ میزد صفای آمدنش گرمی بهـاران شدوجود مردم ایران ز دوریش غمناک حبیب اهل دل و پیر این جماران شددر آن زمان که ستم پرده سیاهی بود امید بخش قلوب امید واران شدچنان که روز ورودش بهشت زهرا رفت گل همیشه بهاری به لاله زاران شدخوشا صفای زمانی که ماه بهمن بود تو آمدی و دل انقلاب خندانش «اقبال» اگر چه نبودی به دیدنت لایق ولی به غمزه چشمت ز جان نثاران شد